ارزیابی کاربری اراضی شهری با رویکرد توسعة پایدار (مورد مطالعه: پیرانشهر)

موضوع زمین و چگونگی به‌کارگیری آن همواره موضوع و بستر اصلی برنامه‌ریزی شهری بوده است و ارزیابی و ساماندهی فضایی- مکانی کاربری­ها و عملکرد­های شهری، از مهم­ترین و تأثیرگذارترین محورهای توسعة پایدار شهری است. هدف این پژوهش ارزیابی کمی و کیفی کاربری اراضی شهری با رویکرد توسعة پایدار در شهر پیرانشهر است. روش این تحقیق توصیفی- تحلیلی است. بدین منظور سه شاخص ظرفیت، سازگاری و عدالت اجتماعی در راستای توسعة پایدار به‌کار گرفته شده است. در مرحلة اول ارزیابی کمی کاربری­های موجود و تحلیل شاخص ظرفیت، در مرحلۀ دوم، ارزیابی کیفی کاربری­ها از لحاظ سازگاری با به‌کارگیری ماتریس سازگاری و تحلیل شاخص عدالت اجتماعی با مدل نزدیکترین همسایه و مدل SWOT انجام گرفت. نتایج تحلیل کمی و کیفی، نشان می­دهد اغلب کاربری‌ها با کمبود مواجهند. این کمبود معادل 5/175 هکتار است. همچنین، بیشترین میزان ناسازگاری در کاربری کارگاهی و بعد از آن، اداری، مسکونی و آموزشی است. این وضعیت بیان‌کنندة بی‌تعادلی و ناهماهنگی بین کاربری­هاست که از عدم دقت نظر کافی برنامه‌ریزان شهری ناشی می­شود.